दिल है हिंदुस्थानी- कोठा

 

भाडिपामुळे एव्हाना एरंडेल, करत्या सवरत्या मुलांना लहानपणी ढुंगणं धुतल्याची आठवण उठता बसता  करून देण्याची आईची सवय सगळ्यांना परिचीत झालीये. 

आणि गंमत म्हणजे ही सवय फक्त मराठी आयांपुरता मर्यादित नसून सर्वप्रांतीय आयांची खासियत आहे.
आमच्या लहानपणी माझ्या आईच्या मैत्रीणींमधे गुजराथी, तामीळ, पंजाबी अशांचाही सहभाग होता. त्यातल्या एकीच्या मुलाला ( रुपेश) पाणी न पिणे आणि त्यामुळे बद्धकोष्ठता होणे हा वरचेवर होणारा त्रास होता. 
रुपेश शाळेतून घरी येताच “टट्टी हुई? पानी पिया? “ हे प्रश्न बिल्डिंगमधल्या कोणत्याही काकू बिनधास्तपणे विचारायच्या. कधी कधी रूपेश जिना चढता चढताच “टट्टी आ गई….” असं ओरडत यायचा. सार्वजनिक पातळीवर रूपेशच्या टट्टीची चर्चा व्हायची, आणि त्यात कोणालाही काहीही वावगं वाटायचा प्रश्नच नव्हता! 

तसंच मला आठवतोय पंगतीतला एक प्रसंग. आमची लहान मुलांची पंगत बसली होती. गावाकडे कोणाचं तरी लग्न होतं. सगळ्यांना पानं वाढून झाल्यावर “वदनी कवळ..” म्हणून झालं. पहिल्या वाढलेल्या भाताच्या मुदीवर वरण अगदी नावापुरतं वाढलेलं. त्यामुळे मुदीचं आळं करून आम्ही वरणाची वाट बघत होतो. कुमुद आत्या वरण वाढायला लागली. ती वाढत असताना पंगतीच्या दुसर्या टोकाहून खणखणीत आवाजात (अर्थात दुसरी कुठली पट्टी अवगतच नव्हती कोणालाच!) आजी ओरडली, “पिंट्याला वरण वाढ गं. कोरडं कोरडं खातो आणि परसदारी कुंथत बसतो!” त्यावर फिदी-फिदी हसताना आमची पुरती वाट लागली होती. 

आता आम्हालाही मुलं झाली आहेत. आताच्या काळात हे विषय मुलांसाठी embarrassing असतात, ह्याची जाणीवही आहे. तरीही अजूनही कधी आईला फोन करून सागितलं की, “बघ नं, आजही ह्यानी डबा परत आणला, नाकी नऊ आणलेत माझ्या!” किंवा, “आजकाल बोलतच नाही काही, सारखे फोनमधे डोकी खुपसून असतात…” असा कुठलाही प्रॅाब्लेम सांगितला की ह्यावर तिचा रामबाण उपाय ठरलेला असतो- “ह्या रविवारी जंताचं औषध देऊन बघ…” 
त्रास काहीही असो, पिढी कुठलीही असो, उपाय ठरलेला!
कोठा साफ, तर शरीर साफ 😄

#proudToBeIndian